Hoi allemaal,

De reis van Gerrie naar de binnenlanden

Eerst een stukje voorgeschiedenis met het oog op de belevenissen van deze dag:

November 2016 ontmoette ik een ober in Tamale.

Deze jongen ( Jozef ) maakte indruk op me en ik vroeg hem zijn verhaal te vertellen.

Hij vertelde dat hij als 12 jarige jongen door zijn moeder was achtergelaten bij een oom, in de stad Nalerigu, omdat ze bitter arm zijn.

De oom wilde hem eerst niet accepteren, omdat hij zelf een groot gezin had.

Hij ging de eerste maanden niet naar school ( zoals de neefjes en nichtjes ) en was analfabeet.

Om een goede indruk op zijn oom te maken is hij allerlei klusjes gaan aanpakken.

Toen de oom zijn motivatie zag mocht hij naar school.

Maar daar is een uniform voor nodig en geld voor boeken...

Dit heeft hij bij elkaar gesprokkeld door tijdens vakanties te gaan werken op de farm van boeren uit de omgeving.

Verder ging hij elke dag water halen uit de rivier om te verkopen in de stad.

Zodoende kon hij alles bij elkaar sprokkelen...

Let wel : de eerste maanden moest hij met blote voeten naar school..elke dag een uur lopen.

Totdat hij schoenen kon kopen.

Na een lange weg is hij uiteindelijk, als beste van de klas ! geslaagd en heeft hij zijn diploma voor nurse gehaald.

Het is zijn grote wens om ooit in Badimzulugu een E.H.B.O. post / kliniek te kunnen oprichten.

Dit is het dorp waar hij is geboren .

Na dit gesprek vroeg Jozef of ik de volgende keer dat ik zou komen mee zou willen om samen zijn familie op te zoeken.

Dit moment is vandaag aangebroken.

Ik ben door 1 van de gasten van het National Mole Parc met de motor een eind op weg gebracht,omdat de ik over een brug moest die kapot was.

Deze was nog steeds niet gerepareerd en alleen met een motor was het mogelijk de versperring te passeren.

Van hieruit ben ik verder gereisd met de trotro.

Uiteindelijk in Tamale moest ik uitstappen bij het eindpunt van de trotro.

Niet wetende dat er heel veel verschillende eindpunten zijn in deze grote stad....

Maar na lang heen en weer gebel met Jozef en de hulp van een bankemployee ontmoetten we elkaar na een uur.

Hierna zijn we samen onze weg vervolgd met een andere trotro.

Uiteindelijk bereikten we na ruim 3 uur Nakpanduri.

Hier hebben we een vriend van Jozef opgezocht en mochten we zijn motor lenen.

Na een half uur op de motor over een breed zandpad met veel gaten ! sloegen we een heel smal kronkelpad in.

Aan weerszijden alleen begroeiing en verder de stilte van de natuur en hoge temperatuur ( ruim 40 graden ).

Het was moeilijk om stapvoets het onbegaanbare pad te nemen.

Na nog eens zo'n 20 minuten gaf Jozef vol gas, omdat we een rivier moesten oversteken.

Je benen optrekken..en hopen dat je overkomt..

Nog een minuut of 10 en we zien in de verte de typische huisjes verschijnen.

Rond , gemaakt van leem en met een dak van stro.

Ik heb echt de indruk dat dit het einde van de wereld is...

Verschillende voetgangers die we passeren staan aan de grond genageld..

Eenmaal bij het dorpje ( 500 inwoners ) Badimzulugu aangekomen stroomt het hele dorp uit en worden we omringd en wordt ik van alle kanten aangestaard.

Later hoor ik dat er vijf jaar daarvoor voor het eerst 1 blanke man is geweest en dat ik de 2e blanke ben die dit dorp bezoekt.

Nadat ik eerst de oudste man ( 105 jaar ) van het dorp heb begroet en nog een aantal andere mannen vervolgen we onze weg naar de familie van Jozef.

Zijn vader is naar de akker en we gaan naar het huis van de biologische moeder van hem.

Vader is getrouwd met 3 vrouwen en er zijn 18 kinderen.

Zijn moeder is aan het koken op een houtvuur en grijpt naar haar hartstreek als ze ons ziet..

Hierbij uit ze allerlei kreten die ik niet kan verstaan.

Ik geef haar een hand en ze roept van alles, Geen idee wat er wordt gezegd..

Vervolgens staan er zo'n 30 kinderen om ons heen en een aantal vrouwen.

Er wordt alleen maar gekeken...

Een beetje ongemakkelijk vanwege de situatie vraag ik Jozef of ik bij zijn moeder mag kijken als ze aan het koken is.

Dat is prima.

Ik hurk naast haar neer en zij voelt zich zeer vereerd!

Later maak ik kennis met de andere 2 vrouwen van vader en alle ( half ) broertjes en zusjes.

Zij hebben ieder hun eigen hutje naast elkaar en hebben een goede verstandhouding blijkt al gauw.

Ik zie veel kinderen met lelijke plekken op het hoofd en vraag Jozef waardoor dit komt.

Hij zegt dat het ringworm is en dat ze te arm zijn om het te behandelen,

Ik vraag of ik een foto mag maken van een kindje.

Hierna komen er een aantal mensen met hun kwalen en willen allemaal dat er een foto van gemaakt wordt..

In de hoop dat ik misschien iets kan doen.

Het hele gebeuren is aangrijpend, er komt een kindje langs waarvan het ooglid hangt, een vrouw met een groot gezwel op de rug, een andere vrouw van wie ze enkels ernstig misvormd zijn, een man die de handenpalmen kapot heeft en waar de gaten in zijn gevallen...Hij vertelt me dat hij iedere dag mee moet werken op zijn akkertje ,omdat er anders geen eten is...

Er wordt verwachtingsvol naar me opgekeken.

Het enige wat ik kan doen is zeggen dat ik de foto's meeneem naar Holland , maar dat ik niets kan beloven.

een machteloos gevoel overvalt me.

Daarna komt vader terug van zijn akkertje.

Ik ontmoet een oude? man met een doorgroefd gelaat.

Van zijn gebit ontbreekt het één en ander.

HIj is blij mij te ontmoeten en bedankt voor de financiële steun die hij heeft ontvangen om verdelgingsmiddelen te kopen voor de gewassen.

Ik verbaas me over de wijze waarop deze mensen leven..

Geen electriciteit, geen stromend water, geen gas..geen enkele voorziening is aanwezig.

Een lemen hutje om in te wonen..een matje op de vloer om op te liggen vormt het meubilair...

Geen arts, verpleegkundige, hospitaaltje ...helemaal niets !

Alleen een kerkje , waarvan het dak lek is en binnen is het aardedonker, omdat het inmiddels begint te schemeren.

Hier volgt de kennismaking met de pastor.

Hij is zichtbaar in zijn nopjes met de aandacht voor de kerk.

We spreken een poosje met elkaar en ik breng de groeten over van de kerk in Nederland.

Ook zijn vrouw en zoontje komen er bij.

Ik heb de dienst voor mijn vertrek een filmpje opgenomen tijdens het zingen en laat dit zien.

De pastor en een paar broeders zijn erg onder de indruk en blij met het contact met christenen zo ver weg.

Er wordt een kring om me heen gevormd en er wordt voor mij gebeden.

Hartverwarmend!! ook al versta ik er geen woord van.

vervolgens vraagt de pastor of ik van kip houd.

Ik beaam dit en hoop dat ze hem goed doorbakken ..., maar vind dat ik niet kan weigeren.

Vervolgens komt de ds. terug en...........wordt me een levende kip in de handen geduwd...!

geen idee hoe je zo'n beest vast moet houden.

Het gefladder is niet van de lucht en ik krijg les in kip-vast-houden..en schaam me diep.

Als ik nogmaals bedank voor de gift ( want het is gegeven door mensen die zelf heel arm zijn....) , wordt er gevraagd of ik er nog 1 wil...

Help!!

Ik bedank heel vriendelijk en zeg dat ik alleen ben , dus dat het dan een beetje te veel van het goede wordt.

Hierna gaan we in een kring om een vuurtje zitten ( ik krijg een matje aangeboden , tussen alle vrouwen ) en we eten samen.

Ik werk het keurig naar binnen, maar laat een restje staan, uit angst dat er nog een keer wordt opgeschept!

Vervolgens wordt er afscheid genomen.

Er wordt me gevraagd of ik voor hen wil bidden en opnieuw vormt zich een kring op me heen..

Omdat niemand Engels verstaat, besluit ik dat dit gewoon in het Nederlands kan.

Het is inmiddels aardedonker ...en ik maak me zorgen.

Na veel handengeschud en de belofte dat ik over een jaar terugkom stappen we op de motor.

Best lastig met een kip onder je arm.

Het enige licht wat we hebben is de maan en de koplamp van de motor.

ik bid achteropde motor of we veilig mogen aankomen...

Onderweg twijfel ik of de kip het overleeft, want het beest is wel erg stil...

Maar deze twijfel wordt al snel weggenomen...mijn handen worden warm en ook de voorkant van mijn jurk raakt doorweekt...

De geur laat zich niet raden...dat rotbeest zit te sch...

Ik wil het liefst de kip laten vliegen, maar kan dat niet maken besef ik.

Ik breng Jozef op de hoogte van mijn penibele situatie en hij krijgt volkomen de slappe lach.

Nadat ik dreig mijn handen af te vegen aan zijn gezicht houdt hij zich in.

Het volgende probleem dat zich aandient :

Waar gaan we slapen?

Het is echt te laat om de hele weg naar Tamale terug af te leggen.

We besluiten een gasthuis / hotelletje te zoeken in Nakpanduri.

Dit is echter nog niet zo eenvoudig.

Als we er uiteindelijk 1 ontdekken, blijkt alles gesloten te zijn.

We geven nog niet op en na herhaaldelijk te kloppen, komt er een oude man aan sloffen.

Hij blijkt de man te zijn die alles onderhoudt.

Ik vertel hem dat ik heeeel blij ben hem te ontmoeten en geef als teken daarvan mijn kip aan hem..!

Hij blij, ik blij...wat moet je met een kip op je hotelkamer?

De eigenaresse wordt opgetrommeld en we krijgen een eenvoudige kamer voor 8 euro per nacht.

Wanneer we graag iets willen eten en drinken geeft ze aan dat ze alleen kamers verhuurt om te slapen.

Ik ga mij douchen en Jozef gaat opnieuw op pad met de motor.

Als ik onder de douche sta ontdek ik dat er geen handdoeken zijn.

Mijn grote boerenzakdoek doet wonderen.

Ook het toiletpapier ontbreekt..en er is alleen een hoeslaken.

Gelukkig is het niet nodig om iets over je heen te hebben qua temperatuur.

Na goede nachtrust keren we terug naar Tamale.

Boordevol indrukken en nog meer vragen....

4-12

Alweer de laatste dag in Ghana. Wat is het snel gegaan. Het gevoel is erg dubbel. Waarvoor we gekomen zijn is niet gelukt. Maar er is nog hoop. Gerrie blijft nog 2 weken extra. Dan worden er zeker Foto's gemaakt van de aankomst van de container.

Cape coast is erg warm en benauwd. Ik loop om 7 uur al te puffen en Erik heeft het zwaar. De eigenaar van Ko-Sa beach ressort vertelt dat het komt door de luchtvochtigheid. Die is 90 %

Als Ghanezen ontbijten we met een gebakken ei en cake brood. Als de koffers gepakt zijn gaan we weg. We hebben een taxi voor de hele dag geregeld. Zuinige Hollanders gaan natuurlijk met 1 taxi. Inclusief 6 koffers en 5 volwassenen. Erik zit weer voorin met kleine koffer op schoot en wij met 4 achterin. De mensen van Ko-Sa zijn dit duidelijk niet gewend. Dat past nooit waarschuwen ze. Wij eigenwijs past wel hoor! Doen we al regelmatig zo. We gaan eerst naar Elmina. Het doet waar de slaven verhandeld en "bewaard" werden.

Indrukwekkend gebouw. De sfeer is nog steeds drukkend. Je kan de angst bijna ruiken. Vorig jaar konden vrijwilligers uit de hele wereld zich 24 uur laten opsluiten om het gevoel te krijgen. Verschillenden hebben dit niet vol gehouden.

Nu weer 3 uur in de taxi naar Accra. Vlakbij het vliegveld gaan we wat eten. Bij het Shell station is een soort mc Donald en we eten hier patat en een stukje kip. Hier nemen we afscheid van Gerrie en Jones. Ze mogen op het vliegveld niet mee naar binnen. Ze zijn daar erg streng in. Afscheid nemen buiten voor de deur. Ondanks dat het niet gebruikelijk is geeft ik Jones een dikke Hollandse knuffel en bedank hem voor alles. Hij voelt zich ongemakkelijk maar ik vind het wel grappig om hem even te plagen.
Gerrie krijgt ook een knuffel en we gaan met de taxi naar het vliegveld.

Hier wachten we op de vlucht. Bijnde toiletten kleden Dione en ik ons om in lsnge broek en we vliegen op tijd, zelfs iets te vroeg weg.

Goed geland op Schiphol. Martijn haalt ons op en we zijn weer thuis. Ik kan niet wachten op nieuws over de container.3-12

Vandaag vroeg afscheid genomen van Effidiasi en Banko.
Sara een oudere vrouw van in de 80 vraagt aan Erik of ze zijn dochter kan zijn. Hij zegt dat hij al een dochter heeft en vraagt of hij haar zoon kan zijn. Is niet de bedoeling. Als vader moet je voor je dochter zorgen.

Een van de buren wil ons met de trotro(bus)
We komen in Kumasi aan en stappen in een andere trotro.
Als we bijna in Elmina zijn krijgen we een regenbui. Lijkt echt thuis wel. Zee, grijze licht en regen.
Om 15:00 komen we aan op Ko-Sa beach. Prachtig hier. Aan de kust en onder de palmbomen.

Mooie kamers en eigen badkamer. Ik ben benieuwd of er warm water is.
Eten besteld. Luxe die hoop ik echt is.

Ja hoor het is echt. Warm water. Klamboe boven het bed en lekker slapen. Morgen uitstapje naar de slaven forten en naar het vliegveld.
2-12

Vandaag weer lesgeven in het Hospitaaltje. Als we (Gerrie en ik) een stukje lopen komt er een taxi aan en die stopt. Tot mijn stomme verbazing heeft de chauffeur een rood tasje mee en zwaait naar ons. Oh stom die stond nog op tafel. Lieve man van me, reageert als een Ghanees en zegt de taxichauffeur de blanke dames op te pikken en de tas te geven. Bezorgt vraagt hij nog of ik ziek ben. Nee hoor ik ga les gegeven.

Bij het hospitaal is het druk. Baby controles. Zieke mevrouw van alles komt voorbij. Na een uur wachten komt het hoofd van het hospitaal en vraagt of ik het erg vind weer weg te gaan. De verpleging vind het jammer maar het is te druk. Natuurlijk geen probleem. Het word steeds drukker en het is goed om te zien hoe ze werken. Ze gaan zuinig met materiaal om. Van de verbandmiddeleb die we vorig jaar gestuurd hebben is nog een beetje over. Fijn dat ze niet tekort kwamen.

We proberen een taxi te krijgen en dat lukt niet voor de prijs die we willen dus gaan we lopen. Beetje berg op en af als de duinen van Egmond. Lekker klusje bij 37 graden. Ik glimlach als ik aan jullie in Nederland denk.

Even bij een Nederlandse dame Patricia langs en wat gekletst. Verder richting huis gelopen. We houden iedere auto aan km mee te rijden. Bij een mogen we instappen. Ik op schoot voorin en Gerrie op schoot achterin. Dat kan je je in Nederland niet meer voorstellen. Hier kan dat gewoon zolang de deur nog dicht kan en de chauffeur de gordel draagt mag alles.

Dione kookt vandaag en is druk in de keuken. Erik is met Jones op stap en komen laat pas weer terug. Ik ga vast de koffers inpakken, morgen gaan we naar de kust.

Dione heeft heerlijk Indonesisch gekookt. Allemaal lekker gegeten. De ghanezen houden niet van saté saus. Jammer. Het is erg lekker.
Afwassen en we gaan vroeg slapen.
1-12
Vandaag vroeg naar het Hospitaaltje. Ik ga uitleg geven over het verband dat in de container ligt. Het moet natuurlijk wel gebruikt worden zoals moet.
Dione gaat naar Kumasi om de kleding op te halen die we besteld hebben.

Het duurt bijna 2 uur voor ik kan beginnen maar ze zijn erg enthousiast. Mijn Engels is redelijk. Als ze steeds giegelen wil ik natuurlijk weten waarom. Zegt ik toch steeds goose in plaats van gause. Lachen.

Het word helemaal op film gezet en het oefenen op elkaar vinden ze leuk en goed. Hebben ze nog nooit zo gedaan. De verpleging die er niet is krijgt van deze dames les zodat ze het allemaal weten. Na 2 uur stop ik anders krijgen ze teveel info en nemen ze het niet meer op.ze vragen of ik morgen nog een keer kan komen en natuurlijk spreken we het af. Helaas nog steeds geen teken van leven van de container. Ernest zorgt voor een taxi en we gaan tevreden naar huis.

Dione is om 16:00 nog niet thuis. Ik besluit dan naar te gaan koken. Nasi met saté saus. Ik had vande week de kip als gehaald dus geen probleem.

Iedereen vond het gelukkig lekker en de nasi is bijna op. De ghanezen vonden het maar raar dat je gekookte rijst zo mishandeld. Ze vonden het wel lekker maar vreemd.

Tijdens mijn kook sessie komt Dione thuis met de kleding. Het is erg mooi geworden en maken er een dolle boel van. Op tijd slapen.30-11

Rustdag gehouden.
We zijn allemaal behoorlijk moe. We houden een rustige dag. Gerrie en Jones gaan naar Akrofosso voor cement en een koelkast. De koelkast is stuk en we mogen de vriezer van de mede bewoners gebruiken maar dat werkt niet echt. We zijn steeds wat kwijt.

Taken voor het huishouden verdeeld. Dione gaat een super lekkere maaltijd maken.(boodschappen gisteren al meegenomen) Erik gaat de was ophangen en ik dweil en sop de badkamer en woonkamer. Als Gerrie terugkomt soppen we de keuken ook nog. Lekker fris.

Dione heeft inderdaad heerlijk gekookt.
Tijdens het eten begint er een mis in het dorpshuis naast onze woning en het gaat zo hard dat we elkaar niet kunnen verstaan.
Helaas duur de mis tot 22:00 uur en kunnen we daarna pas naar bed.29-11 vervolg

Jones begint te rennen en wij hobbelen er achteraan. Hij vertelt mij dat ze willen gaan vechten. Ghanese hooligans. Ze hebben de voetbalwedstrijd gewonnen en zijn op zoek naar de tegenstanders. Zonder te vertellen waarom spoor ik de anderen ook aan om op te schieten. Als we van de brug af zijn. Vertel ik waarom we moeten doorlopen en we doen ons best.

Bij de trotro standplaats staat niets. We wandelen flink door, weg van het spanningsveld. Er komt een trotro aanrijden en we roepen dat hij moet stoppen. We passen er net allemaal in. 1 man is zo lief om uit te stappen en een vrouw te laten instappen. Zo vriendelijk zijn ze hier. Zo snel mogelijk rijd de trotro weg en moet door een stuk van de menigte rijden. Ze snel als kan gaat hij een afslag in en iedereen zucht dat het nu een betere sfeer is.

Nu we veilig zitten vertelt Dione dat ze nog wat Foto's heeft gemaakt op de brug. Niet wetende wat er aan de hand was.

We reizen helaas in het donker. Was niet de bedoeling maar vrouwen en shoppen én op tijd naar huis gaat niet.
Gerrie zit naast een man en die kletsen wat. Hij blijkt zelf chauffeur. We vragen of hij een goede taxi kan regelen. We zijn kieskeurig in het donker. Graag auto met vering en verlichting die werkt.

Thuis gekomen allemaal moe maar we hebben wel een mooie dag gehad.
Ik denk dat we morgen nergens zin in hebben.29-11

Vandaag een dagje naar de grote stad. KUMASI. Dit is de grootste stad na Accra. We gaan op bezoek bij de familie van Jones. Hij gaat helemaal opgedoft deze reis maken. We weten dat het stoffig en warm word dus wij kleden ons luchtig.

De reis gaat voorspoedig en na 2 uur trotro stappen we uit. We gaan naar De overkant naar de bakkerij die Jones ons zou laten zien. Oké Martijn hou je vast: er zit een mevrouw, buiten met een supergrote pan deeg. Houskoolvuurtje met een grote pan met olie. Ze bakt hierin een soort oliebollen en dat is de enig zoete lekkernij hier. Ze smaken prima.

Deze lieve dame blijkt de pleegmoeder van Jones te zijn en de moeder van de politieman die we al eerder ontmoet hebben. We nemen afscheid en gas door naar orphelia een zus van Jones. Hier gaat hij voor ons koken want we lusten wel wat. Hij gaat Indo-mie maken en ik ga helpen. Kan ik meteen het recept stelen.

Zijn zus bakt ondertussen en vis. Het smaakt heerlijk. De vis is ook heerlijk. Hebben we alles op kletsen we nog wat na. Jones is naar de kapper en we willen dat wel even zien. Hij zit al in de stoel. Bijna met de kilometer word hij netjes geschoren. Als grap vragen we of er Holland In gezet kan worden en de hele zaak ligt slap van het lachen.

Gerrie en ik hebben genoeg van het zitten en struinen een beetje door het straatje verder. Bij een naai atelier blijven we kijken naar de mooie jurken. Orphelia komt komt langs en we vragen hoe het werkt. Je koopt dus ergens anders stof en brengt het bij het atelier en zoekt de jurk uit die ze moeten maken. Je word gemeten en dan moet het goed komen. We vinden dit wel leuk en gaan op zoek naar stof en dan terug naar de naaisters. Jones en Erik zijn ondertussen door gelopen naar Jones natuurlijke moeder. Het duurt natuurlijk wel even het uitzoeken en opmeten. Uiteindelijk zijn we klaar en gaan we naar het huis waar Jones is opgegroeid. We ontmoeten zijn pleegzus en haar kleine zoontje van 5 weken. We smelten allemaal. Iedereen houd hem even vast en ook hier word weer eten aangeboden. Foufou deze keer. We zitten allemaal nog vol en ik vraag een klein beetje. Toch een bord vol en ik kan het echt niet op. Jones zijn moeder bouwt verder in de stad een huis en daar gaan we kijken.

Met de trotro en een stuk lopen, gaan we naar het huisje. Ziet er mooi en groot u or. Ze bouwen hier altijd groot. Als de stroom uitvalt. Moet er voldoende ventilatie ruimte zijn. Alles huizen die gebouwd worden zijn met de gedachten dat de slaapkamers voor de verhuur zijn. Alles komt uit op de veranda. Dat is voor hier prima. Toch niet helemaal mijn stijl. We hebben de huis bekeken en het zal over ongeveer 10 jaar klaar zijn. Ze bouwt het als erfenis voor haar kinderen. Mooi gedacht.

Nu naar een grote winkel een soort v&d waar van alles te koop is.
Door de hele stad heen. De taxi rijd niet verder. We moeten lopen. De reden is dat de Queen mother van Kumasi is overleden. Hierdoor zijn plotseling straten afgesloten omdat er een dienst voor haar is. We gaan weer lopen en onderweg shoppen. Jones word hier gek van. Is hij totaal niet gewend. Die stomme vrouwen, elke 10 meter roepen. We "Jones wait ". Kruiden en andere dingen.

In de grote winkel staan leuke spullen. De helft is Nederlands. Heinz, blue band en nutella.
We kopen wat boter , suiker en nutella.

We moeten nog naar een winkel aan het einde van de straat om spekblokjes en kruidnagel te halen. Erik en Gerrie blijven achter op een hoekje waar we straks weer langs moeten. Na wat handelen hebben we alles en gaan terug naar het hoekje. Een opgetogen Gerrie. Ze heeft na 3 jaar zoeken eindelijk vertaal boekjes gevonden. Nu kan ze twi leren.

Moe maar met een goed gevoel richting taxi. Het is een flink stuk lopen dwars door de stad. We lopen over de grote doorgaande weg die afgesloten is voor de Queen Mother. We moeten over een brug het word steeds drukker. Jones krijgt haast en we snappen er niets van. We willen genieten van de omgeving. Op de brug merken we dat de sfeer veranderd. Je voelt de spanning toenemen. Er broeit iets.28-11

Rustige dag na de grote reis van gisteren.
Ik ga met Gerrie boodschappen doen in Akrofosso

Geen taxi onderweg dus het eerste stuk gaan we lopen.
Komt een taxi en die zit vol. Daarachter komt er een vrachtwagentje. Die houden we aan en vragen of we mee mogen. Dat mag. Gerrie gaat achterin en ik voorin bij de chauffeur.
Gerrie geniet achterin, alsof ze de paus is. Steeds links en rechts zwaaien.

In Akrofosso aangekomen stappen we uit. Op zoek naar de bank want we willen pinnen. Door een jongen worden we naar de bank gebracht, alles lijkt op elkaar. Bij de bank aangekomen blijkt de pinautomaat niet te werken. We gaan binnen even vragen besluiten we.

De bank zit binnen stampvol en geen idee wie de laatste is of hoe het systeem werkt. Ik zie iemand aan de balie die niemand helpt. Ik besluit domme buitenlander te zijn en vraag of ik hierbinnen geld kan krijgt. Hij zegt nee uit de automaat. Ik zeg dat die niet werkt. Hij loopt weg en als hij terugkomt moeten we buiten wachten. Hij gaat zo weer werken. Gelukkig werkt hij even later weer.

Nu boodschappen doen. Op zoek naar de groente markt. Verder de markt op. De kraampjes worden steeds leuker. Bij een van de kraampjes gaat mijn schoen kapot.
Achter ons is er een naaister bezig. Ik vraag of zij die kan maken. Nee helaas. Er word wat gegild en geroepen. Komt er een man aan met lijm probeert mijn schoen te maken. Lukt niet en hij neemt mijn schoen even mee. Ondertussen shoppen we verder. Van alles gekocht en dan komt mijn schoen weer aan. De man knielt en doet de schoen weer aan mijn voet. Geweldig. Hij wil er niets voor hebben. Toch wat cedi in zijn handen gedrukt.

Kruiden en alles gehaald en nog extra groentes. Naar de supermarkt voor wat frisdrank en dan gaat Gerrie vast naar de taxi want we hebben de handen vol. Ik ga nog even kip halen. 3 vraag ik nog na? ja 3. Sta ik netjes achterin de rij. Moet ik meteen de bestelling doorgeven. 3 hele kippen. Ze lachen zich rot en willen van jurk ruilen.

Terug bij Gerrie lacht ze zich rot. Ze had 3 poten bedoeld. Maar terug brengen doen ze niet aan.
Met de taxi terug naar effidiasi. Rest van de dag kookt Jones. We maken nog een wandeling naar het stukje land van Gerrie. De bouw is begonnen want het zand is gestort.

Nog langs de Queen mother ( hoogst geplaatste vrouw van het dorp) helaas is ze niet thuis. Ze ligt in het ziekenhuis met een hersenbloeding. We wensen haar beterschap en laten ons geschenk achter. Haar kinderen zullen dit doorgeven.

Thuis terug gekomen krijgen de bouwvakkers een goede start drankje.
Er komt nog een vriend van Jones langs en zo zit de tafel gezellig vol.

'S avonds komt Ernest met een vriend. We hebben drukke gesprekken over de bouw. Later komt zijn motor aan bod. We willen hem voor hem lagen repareren, maar niet zomaar. Eerst willen we weten hoe hij zo kapot is gegaan. Uitgeleend en dan zijn er onderdelen vanaf gestolen en van het lange stilstaan is de carborateur stuk gegaan. We drukken hem op het hart de motor niet meer uit te lenen. Een helm aan te schaffen en kijken of hij zn rijbewijs kan halen. Nu heeft hij een pasje van de regering waaruit blijkt dat hij voor de gezondheidzorg werkt. Dan mag hij de motor gebruiken. Dit kan een nieuwe regering ook weer veranderen. Erik gaat vrijdag kijken hoe de motor er aan toe is en dan beslissen we wat we doen.

27-11

Vandaag vroeg op. We gaan verder richting Kumasi.
06:00 vertrekt de taxi naar het busstation. Omdat het zo vroeg is nemen we het ontbijt mee.

Bij het busstation aangekomen is bus 1 al weg. Dus wachten we tot bus 2 vol zit. Eerder gaat hij niet rijden. Rond 9 uur gaan we op pad. We rijden een ander route omdat ook op deze weg een afsluiting is.

Na een half uur word de asfaltweg een zand weg. Na 3 1/2 uur komen we bij een groot water. Lake Volta.We moeten uit de bus. Hele bus gaat leeg. We stappen over op een houten bootje. Ik vermoed dat dit normaal een vissersboot is. Ook de bagage.( Die uit de meest vreemde dingen bestaat)
Instappen is niet zo eenvoudig. Eerst in het water en dan op een trapje. We zitten op een balk. Personeel moet flink hozen.
We wachten nu op een andere boot. De motor word overgezet en we varen. Flink eind nog.

Hoe bijzonder dit is merken we omdat nu de helft van de Ghabezen Foto's en filmpjes maken met hun telefoons.

Aan de overkant wachten op de bus die ons komt halen. De lokale bevolking maakt eten. Voor nog geen 3 euro een flinke maaltijd die ik niet op kan.

De bus komt en al gauw zit hij vol. Het wachten is nu op de laatkomers. Duurt zeker een half uur. We rijden weer. Nog ongeveer 3 uur dan zijn we er.

Het is nu 17:30 en worden stopgezet door de politie. Hele bus doorzocht en paar mensen gefouilleerd. Kwartiertje later weer op weg.

We zijn aardig verreisd. Jones stelt voor om eerder uit te stappen en naar Akrofosso te gaan. Er gaan dan later deze werk naar zijn moeder en zus. Bovendien vinden we het allemaal prettiger om niet zo vies bij haar aan te komen.

Langs de weg uitgestapt. Zeg gewoon tegen de chauffeur ik wil er hier uit. Dan stopt hij en je kan er uit. Jones regelt een taxi en meteen vers water. Deze jongen is echt zijn gewicht in goud waard. Het duurt nog zeker 3 kwartier voor we er zijn. Berg op en af over een donker zandpad. Beh niets voor mij.

Warm welkom geheten als we aankomen door de rest van de bewoners van het huis. Jones en Dione zijn duidelijk de jongeren. Ze gaan boodschappen doen en koken nog een lekkere maaltijd. Straks lekker slapen.26-11

Op tijd op we moeten terug naar Tamale. Nu is nog steeds de brug algesloten. Het word dus weer een avontuur. De bedoeling is dat we met de taxi naar gaan om over te stappen naar een taxibusje. Er is geen enkele bus te vinden.

Toch maar met de taxi verder naar de versperring op de brug. We zijn wel blij dat we verder kunnen. Bij het grote kruispunt richting de brug mogen we eigenlijk niet verder. Onze Jones is zijn gewicht vandaag in goud waard. Wat smeergeld uitdelen en we kunnen verder tot de echte versperring.

Nu moeten we echt stoppen en Jones en de taxichauffeur stappen uit en gaan onderhandelen met de agenten die toch wel heftig bewapend zijn. Jammer dat onze politieagent er niet bij is. De onderhandelingen gaan mis. Zelfs smeergeld helpt niet. We stappen uit en gaan over op een brommer met laadbak. Koffers erin wij erbij achterin. Deze mag wel voorbij de versperring.

Na het gat in de brug gaan we naar een tijdelijk busstation. Uitgestapt en een trotro gezocht om verder te gaan. Onze Jones is er behoorlijk mee aan Dat we zo veel slecht vervoer moeten gebruike n. Wij drukken hem echt op het hart dat dit niet erg is. Een groot avontuur. Dit is het echte Afrika.

Op het trotro station laden we onze troep weer over in een taxi en gaan naar de Clinton logde. Gerrie is er al.We zijn

Weer dezelfde kamer en lekker eten. Naast deze logde ligt een mooi zwembad. Opgefrist. Hebben we weer heel wat te vertellen aan elkaar.

Gerrie schrijft zelf haar belevenis. Die plaats ik later

25-11

Vandaag is Gerrie zonder ons op pad gegaan. Terug naar Tamale en dan verder naar het noorden. Haar belevenissen gast ze zelf opschrijven.

Wij blijven een dagje uit rusten en de was doen op het Mole park. Dione gaat ook nog op stap die vertelt ook later zelf hierover.

24-11

Lekker rustig op gestaan vandaag . Na het ontbijt zitten tekenen. Er staat vanaf 11 uur een verrassing trip op de planning.

Met een safari auto van Mole park gaan we naar een klein plaatsje eco mognori. De weg er naartoe was een zandweg. Deze we vormt aan een kant de afscheiding van het park. Aan de andere kant van de w eg mogen de inwoners een farm maken. Het dorp is een traditioneel kleihuisjes dorp. De regering heeft hier afspraken gemaakt dat tegen vergoeding toeristen over de rivier mogen varen. We krijgen een kanotocht door de jungle. Vandaar dat we lange broek en lamgmouwen aan moesten. Was erg heet bij 41 graden.

Voorbij het dorp gaat de auto een nog kleiner zandpaadje op en even later zijn we op de plek waar we er uit moeten. Hele klim voor een onhandige zoals ik ben. De anderen zijn wat soepeler. Zandpad naar beneden volgen. Op een bepaald punt moeten we wat sneller stappen. Als ik daar ben zie ik een grote mierenhoop van grote mieren. Snelle stap dus.

Dan zie ik de boot. Mooie kano waar zeker 9 personen in kunnen.
Met voor en achter een man met een peddel en een gids, wij met 8 personen gaan we op avontuur.
Instructies: handen en voeten binnenboord houden vanwege slangen, krokodillen en ander ongedierte.

Mooie tocht. We worden er stil van. Horen alleen de peddels in het water bewegen. Vogels en muggen
Komen langs oversteekplaats van olifanten. Nog verder een oversteekplaats van impala en antilopen. We zien dat aan de pootafdrukken in de modder. We zien een slang zwemmen.
Ik hoop dat de Foto's en filmpjes goed gelukt zijn.

Terug keren want de boot kan niet verder omdat het water te laag staat.
We blijven onder de indruk van de natuur. Het is niet te omschrijven zo mooi en sereen.

Terug op de kant , op de auto en terug naar het dorp. Hier wórden we getrakteerd op een traditionele dans en we doen lekker mee. De kinderen willen onze lege flesjes. Ik vraag onze gids waarom? Ze vullen de flesjes met water om mee naar school te nemen. Drinken even flink door en ze krijgen aardig wat flesjes. Goed voor ons want je zweet je rot en de kinderen blij.

Onze gids heeft lunch geregeld. Natuurlijk in overleg met onze persoonlijke gids. We gaan eten bij zijn moeder. Ze maakt Yellowrice. Rijst gekookt in een stew. Jones gaat het me leren maken. Er lekker. Maar ook hier weer een belangrijk sociaal gebeuren. Er eten bij deze arme mensen 7 blanken. Dat geeft ze flink aanzien. We laten het ons goed smaken en bedanken haar hartelijk. Dat we haar zoon van tevoren hiervoor hebben betaald ziet niemand. Hey eten wat over is word uitgedeeld aan 3 gehandicapten die van de straat moeten leven. Het blije gezicht en wrijvenover de buik spreekt genoeg. De gemeenschap probeert zo goed mogelijk voor ze te zorgen. Ze hebben vandaag in ieder geval goed gegeten.

Volgende stap is een uitleg over het maken van sheabutter . Hele proces word uitgelegd en het blijkt een goed smeersel te zijn en na het geprobeerd te hebben nemen we een pot mee.

Terug naar Mole voor een duik in het zwembad om af te koelen. En alle stof van ons af te spoelen. Ik heb morgen weer wat te wassen. Volle dag geweest met veel indrukken. Morgen maar niet veel doen.

23-11

Vroeg wakker van de wekker. 05:45 verzamelen bij de auto. We gaan op vogel safari. Weer boven op de auto klimmen en genieten. Het duurt even maar we vinden hoe langer hoe meer vogels. Kleintjes en grote. Mooi gekleurde en grauw grijze. Ik ga nog wel opzoeken hoe ze heten. Het was weer een avontuur. De rest van de dag een beetje gehangen bij het zwembad. Dione gaat vanavond naar larabanga een school bezoeken waar kinderen Arabische les krijgen.

22-11

Even terugkomen op het 5 sterren gebeuren. Leuk een luxe badkamer. Nog leuker als er water uit de kraan komt en je de toilet kan doorspoelen. ???

Tijdens het ontbijt kwam er een olifant aan het meer waar wij vlak bij zitten. Daar laat je natuurlijk je ontbijt voor in de steek. Mooi om te zien. Ging hij nog baden ook.

Na het ontbijt bleven we nog wat rondhangen bij het zwembad. Komt er een langer en die vraagt of we naar de olifant willen.

Natuurlijk willen we dat. Berg naar beneden lopen naar het meer en een stukje verderop staat hij dan. We anderen hem tot een meter of 50. We zijn heel stil. De ranger lacht een beetje en zegt dat we gewoon mogen ademhalen. We zijn gewoon zo onder de indruk. Hij is zo op zn gemak dat hij een bad gaat nemen. De ranger vind dit ook mooi om te zien. Hij is dus heel relaxed. We zien nog pootafdrukken en passen hoeveel voeten er in kunnen. Wel 4 en nog is er plek. Dan bedoel ik niet mijn maatje 36. Maar 46 van jan-erik en nog wat kleinere voeten. We zijn zeker 1,5 uur onderweg. Weer een hele klim naar boven. Met 41 graden en volle zon een warm werkje.

Afkoelen in het zwembad. Heerlijk. Wel oppassen voor de verraderlijk zon

Als we hangen naast het zwembad komt Dione onze medereiziger een beetje opgewonden aangelopen. Ze hebben op haar deur geklopt. Doet ze open staat er een groep apen te proberen de deuren open te maken. Ze heeft ze weggejaagd. Toen ze op afstand waren heeft ze foto's en filmpjes gemaakt.

Omdat het zo warm is zijn we allemaal moe. We gaan vroeg slapen. Morgen ochtend om 06:00 uur op vogel safari

21-11

Lekker ontbeten. Omelet met verse groenten. Pannenkoeken en oplos koffie. Die smaakt prima als je een paar dagen zonder heb gezeten.

Taxi naar de stad genomen en onderweg geld gepind. Mole is erg duur.
Automaat helemaal leeg getrokken.op naar het busstation. De broer van Jones komt een dagje mee. Die ziet hij niet zo vaak omdat hij zo ver weg werkt. Hij word uitgenodigd om een nachtje te blijven en dat kan.

Busje is beter dan die van gisteren. Stoelen breder en minder veel. Wachten tot hij vol is en dan gaan we. Een schattig klein kindje rijd met ons mee. Ook een kleine baby. Gewoon op schoot. Om de moeder te laten instappen krijg ik het kindje op schoot en die vond dat wel leuk. Ze zat lekker te spelen met een flesje appelsap. Als ze moe word gaat ze naar haar moeder terug.

Even later is er een flinke file . Er zit een gat in de weg van de brug waar we overheen moeten. Het gaat wel 2 weken duren voordat het gemaakt is. De hele weg is geblokkeerd. Jones zijn broer is politieman. Hij gaat gebruik maken van zijn connecties. Heel fijn dat hij mee is. Het word erg warm in de auto ben de meesten stappen even uit. Ook de mama's Jan-erik krijgt de kleine baby in zn handen. De vrouwen lachen en zien dat hij dit vaker heeft gedaan. Mama houd even pauze. Na een prutteltje van de baby heeft Jan-erik zij handen vol. Tja shit happens. We liggen slap van het lachen als we ineens snel de auto in moeten. Opgejaagd door allerlei mannen krijgt de moeder er van langs dat ze nu moet gaan zitten en snel. Met de vieze baby achterin de bus. Jan-Erik moet zijn handen aan een kledingstuk van de moeder afvegen en ook snel gaan zitten. De broer van Jones komt aangerend klimt ook snel in de auto. Er komt nog iemand bij in. Een extra agent. De auto keert om en we gaan een stuk terug. Steken linksaf en rijden zo de file voorbij. Onze politieman heeft bezorgt dat de blanken voorbij de blokkade mogen. We houden van hem.?

De man die meerijd is onze beschermer tegen de boze Ghanese die al de hele dag wachten. De chauffeur is redelijk van de leg . Net als wij. Hij zit te trillen in zn stoel en rijd heel voorzichtig. De blokkade word weggehaald en direct weer terug gezet. De beschermer spoort de chauffeur aan dat hij moet blijven rijden. Dat doet hij ook en midden op de brug moet hij stoppen. De beschermer stapt uit en onze agent loopt met hem mee terug naar de blokkade. Inmiddels is de baby verschoond met zakdoekjes en desinfectant. De mama's kunnen nu glimlachen. We reizen verder.

Overgestapt in een taxi. Aan gekomen bij Mole park. 5 sterren voor het eerst in mn leven.De logde is naar Ghanese begrippen super de luxe. Airco, koelkast. Grote bedden, ruime badkamer en heel luxe een ligbad.

Goede elektra. Goede WiFi,dus eindelijk kan ik contact krijgen met de website.
Vanavond salade gegeten. De anderen van het gezelschap hebben kebab. De ghanezen eten tilapia.

Dooreten straks nog een nachtsafarie.
Ben benieuwd.

Belevenis op zich. In het donker bovenop een auto zitten en de bush in.
Imola en zwijntje gezien. Het mooiste was een uil. Zeer dichtbij. We konden hem bijna aanraken.
De broer van Jones (emanuel) zat ttijdens de rit bijna te slapen. Hij is agent en werkt 24 op 24 af. Iedere dag.

Morgen moet hij om 05:00 weer weg. Jones en hij genieten nog even van de tijd samen.

Slaap lekker. Nu nog 32 graden buiten

20-11

Vandaag vroeg opgestaan. 04:00. We gaan een lange reis maken. Eerst met de taxi. En dat is geen luxe. Met 4 achterin en de vrouw van Jones(evelien) voorin op schoot bij jan-erik. Half uur is dan best een eindje rijden op een zandweg met kuilen waar je U tegen zegt.

Op het verzamelpunt aangekomen in een taxibusje gepropt om naar het grote busstation te gaan . Daar aangekomen om 7:15 blijkt de bus al weggereden. In Ghana rijden ze nooit op tijd maar vandaag wel. Naar een ander busstation voor een luxere bus. Die hebben besloten dat ze pas vanavond gaan rijden. Dit willen we absoluut niet. Rijden in het donker is problemen zoeken.

Dan maar weer een klein busje. Met zeker 16 personen en veel bagage. De stoelen staan zo djcht op elkaar dat ik zelfs met mijn korte benen er niet lekker tussen pas. We kopen extra plaatsen zodat we weg kunnen gaan en als voordeel is dat Jan-erik op e plekken kan zitten. Zijn benen kunnen echt niet in de taxi. Bij de klapstoeltjes kan hij zitten. Er is zoveel bagage dat de achterdeur niet dicht kan en met touwen vastgemaakt wórden. Een hele lange rit van 6 en half uur. Met 1 stop voor plassen en wat eten.

Aangekomen zijn we aardig kapot van de reis. Nu nog met de taxi naar het guesthouse .

Daar gekomen de koffers on de kamers gedropt en een biertje. Dit is moslim gebied en dat hebben ze niet. Gerrie is hier vaker geweest en de eigenaar gaat persoonlijk een paar halen. HEERLIJK. Het is op het moment 39 graden dus wij genieten er behoorlijk van. Plotseling valt het licht uit. Steeds meer licht gast uien en de hele stad Tamale zit zonder licht. Dit is echt een miljoenen stad. Maar is hier heel normaal. Gezellig geen kaarsen in verband met het brand gevaar. De aggregaat gaat niet aan. Wachten op de monteur. De reis vandaag is er een met bubbels. Dit maakt het wel extra "leuk"" . Heel Afrikaans.

Eten word gelukkig op gas gekookt en de aggregaat is gemaakt en er is weer stroom. Lekker gegeten en om half tien gaan slapen. Om half 2 valt het aggregaat weer uit en de hele nacht is het aan en uit.

19-11

Vroeg wakker geworden door de kerkganger die aan de weg met microfoon staat te prediken. Dood en verderfenis. Iedereen is hier zeer kerkelijk. 7 uur naar de kerk tot 9 uur. Hierna nog een keer tot 11 uur.

We arriveren te laat want we komen geen taxi krijgen en hebben een stuk gelopen. Nu zijn we een beetje laat maar de mis is niet bezig. Beter gezegd er is helemaal geen mis. We wachten tot de voorganger komt.

De mis was overweldigend met herrie. Indringende toespraak en de microfoon staat op ontzettend hard.

Na de mis op visite bij Ernest. Hier hou ik het niet droog. Stel je voor je werkt heel hard. Iedere dag ga je twee keer naar de farm. 3 uur per keer. Werkt voor geld in het hospitaal. Is voorganger in de kerk als vrijwilliger.

Nu zien we waar en hoe hij woont. Hartverscheurend. Kleine kamer. Zijn kleren liggen in een koffer. Wel een bed. Matras mag je het niet noemen waar hij op slaapt. Je ligt direct op het hout. Deken of laken om onder te loggen heeft hij niet. Koken doet hij buiten op een vuurtje. Voor een douche moet hij eerst 20 minuten lopen om water te halen.

En dan nog denken aan mensen die het nog slechter hebben. Als we vragen waar kan ik je blij mee maken? Een pomp voor de kinderen. Oef, niets voor hem zelf. Ik denk dat ik zijn motor laat repareren. Die is stuk en hij loopt nu alles. Even laten bezinken. In ieder geval komt hij vanavond eten.

18-11
Vandaag vroeg wakker. 4:30 begint de dag al in Ghana. Het is nu koel genoeg om het zware werk te doen.
Ontbeten en met Gerrie en Erik naar Banko met de taxi. We gaan de farm van Ernest bezoeken. Voordat hij aan zn werk in het hospitaal begint loopt hij een uur naar de farm om alles water te geven.
De farm ligt midden in de jungle. Hij is hier net sinds september mee bezig. De bedoeling is dat door de verkoop van de groenten. Jonge s die van school komen kunnen verder leren als de ouders het niet kunnen betalen. De jongens die willen profiteren van de farm moeten ook iedere dag komen helpen.

Terug in ons huis. Daar heeft jones samen met Evelien eten gemaakt. Gekookte plataan met een prutje van plantaanbladerrn met bessen en olie. Smaakte heel zacht als spinazie. De plantaan smaakt naar gekookte aardappel.

Bij de timmerman geweest, die is hard aan het werk met het bestelde stoel/krukje. Leuke foto.s van hem gemaakt.
Terug weer gaan eten bijna.
Vol interesse kijken we hoe foufou gemaakt word minstens een half uur heeft jones staan stampen met de stok in de pot. Dan snel eten met een soep van kip en kruiden. Het smaakt een beetje goulash achtig de foufou heeft zelf niet veel smaak maar zit vol met vitaminen en mineralen. Je moet dit met je handen eten. Lekker ?

Net omgekleed om naar een dansavond te gaan. Het weer slaat on en het begint te waaien. Met volle vaart komt er onweer aan. Tja we zitten aan het einde van het regenseizoen dus kans op regen is er nog steeds. Doe dit weer vervallen alle plannen. Vroeg slapen en vroeg weer op. Tot morgen

17-11
Vandaag rustdag na het drukke van gisteren. Er word ieder dag heerlijk voor ons gekookt. Ik mag de Ghanese keuken Wel.
Wel wat ondernomen natuurlijk. Bij een blinde vrouw op visite geweest. Deze dame heeft drie kinderen en doordat er een oogoperatie mislukt is, is ze nu aan beide Ogen blind.
Ze is blij met de jurken die ze krijgt en ik hoor haar verhaal via Jones. Omdat ze blind is kan ze niet meer in haar winkeltje werken en word ze met geld bedonderd. Nu is met een flinke storm haar huisje omgewaaid. De gemeenschap is een nieuw huisje aan het bouwen. Dak en muren staan. Er is alleen geen geld voor ramen en een deur maar het begin is er .

Door naar de timmerman deze is ook een verhaal apart. Mooie man on te zien. Praat een beetje apart. Ik hoor dat hij een hersenbloeding heeft gehad . Gelukkig kan hij wel werken en komt er geld binnen. We bestellen een krukje. De stoelen van de eettafel zitten niet zo lekker voor Gerrie. Hij belooft het te maken. Ik vraag nog of ik Foto's mag maken als hij aan het werk is. Ik spreek af dat ik hiervoor morgen terug kom.

Het eten word door jones gemaakt. Noedelen met een kruidenmengsel met makreel uit blik.
Lekker een Ghanees gerecht indomie heet het.

16-11

Vandaag redelijk vroeg opgestaan. We gaan naar een weeffabriekje.. ze maken hier op de traditionele manier geweven smalle stroken. Rijden we net weg uit het dorp, ligt er een oudere man op de straat. Totaal van de wereld. Nu moet je oppassen we hebben gisteren geleerd je niet met iets of iemand te bv bemoeien als je niet weet waar hi j bij hoort. Dit omdat er een geitje doodziek langs de kant van de weg ligt en niemand iets doet omdat je dan verantwoordelijk gesteld word.wij een beetje serieus jongens stop dit kan niet. Terug gereden en de man zag er behoorlijk bleek uit ? Voor een Ghanese dan ). Toch de chauffeur overgehaald om te stoppen en hij toeteren en geen reactie. Onze begeleider ( een nurse) stapt uit en rommel wat bij de man. Hij begint gelukkig te reageren en is gewoon dronken. ?. Na nog wat meer aandringen staat hij op en waggelt over straat verder. Op naar het weven. De kenté weef manier. De slaven moesten weven op deze manier. Ze gebruikten speciale symbolen om stiekem protesten te laten zien. Sommige staan nu nog bekend als bv. Royal symbool. Als je dit draagt ben je rijk een belangrijk genoeg om te laten zien wie je bent. .mooi weven gezien. Het gaat super snel voor mijn gevoel . Maar voor een mooi en ingewikkeld patroon doen ze een hele dag over een strekkende meter en die is ongeveer 12 cm breed. Na weer een anderhalf uur in de taxi ( erg krakkemikkig geval) zijn we naar een groot meer gereden. Dit meer is ontstaan door een meteoriet inslag de steen die gevonden zijn bevestigen dit. Aangehouden door de politie, normale controle maar omdat de chauffeur geen goede schoenen draagt moet hij anderen aantrekken. Dan zie ze dat we met teveel in de auto zitten en krijgen we de boete. 20 cedis(5 euro) verder naar het meer. Een rondvaart gemaakt en dat vers gevangen gebakken vis gegeten. Er zwemt tilapia in dit meer. Ik had hier geen trek in want hij keek je aan?. daarna zwemmen in het meer. Proberen met een lokaal vissersboot te varen wat nog best moeilijk is. Op de terugweg de berg op. Stopt de taxi ermee. Worden er steen achter de auto gelegd en gaat de chauffeur repareren met ons nog in de auto. Gelukkig met schroeven draaier en beetje slurpen aan de benzineslang doet hij het weer. Op het moment dat de chauffeur weer schakelt naar zn 2 stopt DE auto weer en weer slurpen en gelukkig gf rijden we nu verder de berg omhoog zonder problemen. Anderhalf uur rijden . Na een half uur begint het te spetteren van de regen en dan gaat het al gauw op zn Ghanees tekeer. Of de sluizen op en gaan. De chauffeur moppert maar rijd nog steeds als Max Verstappen op een weg die overspoeld is met water en de nodige gaten. Schokdempers kennen ze hier ook niet. Als het wat minder regent . Nog even eten regelen en verder naar huis. Daar aangekomen blijkt de stroom niet meer te werken en zitten we gezellig bij kaarslicht. Tijdens het koken komt er gelukkig weer stroom en eten we kippensoep en nasi. HEERLIJK

15-11

Op tijd wakker geworden. Ontbijten buiten het is al een heerlijke temperatuur. 25 graden. Omelet en cakebrood. Koffie er bij gaat prima zo

Naar het busstation naar Akrofosso.
Missen het uitstappunt en gaan naar het eindpunt van de bus. Met de taxi weer terug naar ons meetingpoint met Jones. Veel bagage en even wachten met twee taxi's naar het huis dat gehuurd is.

Warm welkom door de bewoners rondom het huis. Kamer bekeken en ingericht met stoelen. Matrassen uitgepakt zodat we kunnen slapen vanavond.

Omdat we nieuwsgierig zijn nemen we de taxi naar het hospitaal. Het is inderdaad zo armoedig als de Foto's. We worden zeer warm welkom geheten en krijgen een hele rondleiding. Vorig jaar hebben we geld geschonken voor een waterpomp. Ze zijn er zo blij mee. Ernest doet hier de administratie en is ons contact persoon. Hij verteld dat de schoolkinderen hier ook mogen komen om gratis water te drinken als ze op school zijn. De pomp is dus zeer belangrijk geworden. Fijn. Het was geen luxe uitvoering maar voldoet prima.

Terug naar huis met de taxi. Jones komt voor ons en het smaakt prima.
Ben benieuwd. Iedere dag krijgen we een ander Ghanese maaltijd. Spannend.

Veel te bepraten en we gaan laat slapen.

14-11

Aangekomen op het vliegveld van Accra. Duurt even voordat de bagage is gevonden en we door de douane zijn.

Jan-erik heeft gekliederd op het briefje. Dat willen ze niet. Laat gaan ze alles precies nakijken. Maar het lukt gelukkig .

Taxi van het hotel. Ze hebben een mini auto gestuurd waar net 4 personen in kunnen. Nu hebben we een berg bagage mee en moeten ze een extra taxi regelen. We hebben meteen 20 kofferdragers bij ons om te helpen.

Overweldigd door de drukte laten we alles o er ons heen komen. Met 2 taxi die overbeladen zijn komen we bij het hotel. Jan-erik stapt uit en kijkt niet goed waar hij loopt en valt in de goot.
Gelukkig geen gebroken been. Het doet hem wel veel pijn. Iedereen meteen bezorgt en ijs erop. Hij kan hem bewegen en er op lopen.

Naar de kamer en douchen. Op het dakterras een biertje drinken en Accra by night bekijken. Miljoenen stad. Groot,luid en stinkend. HEERLIJK geslapen